Beschrijving
Pierre Follon (°1958) behaalde in 1978 zijn diploma als onderwijzer in Bokrijk. Hij heeft lesgegeven tot aan zijn pensionering in 2019, enkel onderbroken door acht maanden legerdienst in Duitsland in 1979. Hij vond het zonde dat de vele herinneringen aan zijn schooltijd als leerling én leerkracht zouden verloren gaan. Tegelijkertijd is hij altijd een pleitbezorger geweest voor het gebruik van goed Nederlands op school én thuis. Sterke leerinhouden waren eveneens zijn stokpaardje. Al deze dingen en nog veel meer komen in dit boek aan bod.
In het eerste deel van deze autobiografie word je ondergedompeld in het schoolleven van de jaren ’60 en ’70 van de 20ste eeuw. En hoe leerling Pierre dit heeft beleefd. Dit gedeelte is chronologisch opgesteld tot aan het einde van zijn legerdienst.
Vanaf de jaren ‘80 wordt er overgeschakeld op het thematische waarbij de tijdvolgorde meestal wordt losgelaten. Wat dan weer zorgt voor een andere dynamiek. De lezer wordt onwillekeurig meegetrokken in de leefwereld van de schrijver. Zelfs ogenschijnlijk banale gebeurtenissen gaan opeens boeien door de levendige beschrijving en leuke metaforen.
De voornaamste boodschap in het boek is echter een pleidooi van de schrijver – die 40 jaar onderwijzer was – voor het opkrikken van het niveau van ons lager onderwijs en het belang van een grondige kennis van het Nederlands voor onze allochtone leerlingen. Het verschuiven van het inhoudelijke naar het “welbevinden” en het verwerven van attitudes is volgens de auteur een zorgelijke evolutie die het onderwijsniveau niet ten goede komt en ons steeds verder doet zakken naar de 18de plaats in de internationale rankings.
Het boek mag gezien worden als uitgangspunt voor een grondige discussie over de toekomst van het lager onderwijs in Vlaanderen.
Erik V. –
Ik heb zonet met veel plezier dit boek gelezen. Vermits ik, met een tijdsverschil van enkele jaren, op dezelfde school mijn lager onderwijs genoot, komen een aantal situaties die in het boek geschetst worden mij zeer herkenbaar voor. Ik ben sedert vele jaren bevriend met de schrijver en heb, weliswaar vanop de zijlijn, zijn schoolse loopbaan een beetje kunnen volgen en kende zijn meningen en verzuchtingen omtrent de evoluties in het onderwijs wel enigszins.
Zijn schrijfstijl is bij wijlen direct maar doorspekt met de nodige humor zodat je ook als lezer een mooi beeld krijgt van zijn carrière en zijn bekommernissen in verband met het onderwijs. Een absolute aanrader!
Dirk Hermans –
De kracht van sterk onderwijs is langs de ene kant een onderhoudend boek over het onderwijzersleven van Pierre Follon. Lang de andere kant is het een roep op verandering omdat het inzetten op “goed voelen” en atitudes te ver is dorgeslagen ten nadele van de overdracht van kennis. Het is ook een pleidooi voor het Nederlands, zowel voor de autchtone als de allochtone leerlingen.
Erik V. –
Ik heb zonet met veel plezier dit boek gelezen. Vermits ik, met een tijdsverschil van enkele jaren, op dezelfde school mijn lager onderwijs genoot, komen een aantal situaties die in het boek geschetst worden mij zeer herkenbaar voor. Ik ben sedert vele jaren bevriend met de schrijver en heb, weliswaar vanop de zijlijn, zijn schoolse loopbaan een beetje kunnen volgen en kende zijn meningen en verzuchtingen omtrent de evoluties in het onderwijs wel enigszins.
Zijn schrijfstijl is bij wijlen direct maar doorspekt met de nodige humor zodat je als lezer een mooi beeld krijgt van zijn carrière en zijn bekommernissen in verband met het onderwijs. Een absolute aanrader!
Kristel –
De kracht van sterk onderwijs is een leuk boek, zowel voor leerkrachten als niet-leerkrachten. Iedereen die in de 60’s-70’s naar school is geweest zal zich hierin herkennen, maar ook voor jongeren is het leuk om te lezen hoe het toen was. Ook de veranderingen die sindsdien plaatsvonden in het onderwijs – vooral de achteruitgang van het niveau in het algemeen en het Nederlands in het bijzonder – worden besproken in dit boek.
Hugo E. –
Bij het lezen van dit boek ervaarde ik het absolute voorrecht om in Helchteren te zijn geboren en tot mijn 12 jaar de schooltijd in gelijkaardige omstandigheden als de schrijver heb mogen meemaken. Gaandeweg werd het boek voor mij, zeker bij aanvang, een teletijdmachine met een ongelooflijke rijkdom aan gebeurtenissen door de ogen van een kind en adolescent die voor een buitenstaander misschien niet altijd even sprekend zijn. Ook vond ik het een absoluut voorrecht het boek te hebben ‘ontcijferd’ vanuit het perspectief dat ik samen met de schrijver meer dan veertig jaar geleden vele spirituele momenten heb gehad op de zaterdagavond die nu de basis blijken te zijn van de literaire uitdagingen die hij aangaat met de gemeenschap en zeker wat het onderwijs betreft en bij wijlen op ludieke manier aan de man brengt. Ik heb mezelf er meermaals op betrapt mijn lach niet te kunnen onderdrukken hoe Pierre bepaalde situaties als leerkracht in interactie met zijn omgeving heeft ervaren en omschrijft. Maar de boodschap is bij mij binnengekomen als toeschouwer aan de zijlijn. Het onderwijs staat inderdaad voor immens grote uitdagingen en is mijn respect voor zij die er professioneel aan deelnemen, en zich er soms helaas wat aan frustreren, alleen maar toegenomen. Besluit: een aangename aanrader in een vlot leesbare metaforische stijl geschreven.